alış-ma

Unutmaktan sonra insanoğluna verilmiş en büyük nimetlerden biri olarak görüyorum alışmayı. "Ya alışamasaydık?" diye düşündükçe çıldıracak gibi oluyorum inanın. Neye yani nasıl bir duruma alıştığımız da ayrı bir ilginçlik.

İyi şeylere çok çabuk alışıyoruz. Buradaki "iyi"den kastım, bir önceki durumdan daha iyi olana anlamında. Yani beklentilerimiz ve şikayet eşiğimiz çok çabuk değişebiliyor. "Bir olsa, ne şahane olur!" dediğimiz şeye ulaşınca bir anda çok normalmiş, zaten bizim hakkımızmış gibi algılayabiliyor zihnimiz. Hemen o şeyin bizim ya da hayatımızda olmasına alışıyoruz.

Ama hayatımızda olan ve önem verdiğimiz bir şey hayatımızdan çıkınca, aynı hızda olmuyor alışma süreci. Hele ki alışmak zorunda bırakılıyor isek. Kabullenmeye mecbur bırakan yani bizim etkimiz dışında ve istemediğimiz şekilde sonuçlanmış olaylara o kadar çabuk alışamıyoruz. Acı veriyor, sancılı oluyor. Ama eninde sonunda iyi de olsa kötü de her şeye alışılıyor.