oyuncak

Lego parçaları gibi kutulara dolduruyorum kelimelerimi.
Herkesteki kadar kare ya da dikdörtgen aslında
benim logolarım da.
Hangisinden sonra
hangisinin geleceğini bilmeden
döktüğüm de oluyor önüme hepsini,
aklımdakini yapmak için
kutu içinde lego aradığım da.
Devirdiğim cümlelerin vebalini düşünmeyecek kadar
naifken kimi zaman hislerim,
şifreleyip "herkese göster ama kimseye söyleme" diye
öğütlediğim de olmuyor değil.
Oyuncak ediyorum sözcükleri de
oynamıyorum kutsal bulduğum duygularla aslında.
Kutsallığı üstüne titrememden sadece,
yoksa ilahi değil hatta olabildiğince beşeri
gücüm, direncim,
zayıf yanlarım, zayıflıklarım.
Önemsizliğinden de değil "söz"lerime "-cük" eklemem,
her biri bir cümle,
her cümlem bir hikâye(m) olabileceğinden...